یا رب از ابر هدایت برسان بارانی
پیشتر زانکه چو گردی زمیان برخیزم

در میان عرفا عطار نیشابوری برایم جایگاه ویژه ای دارد. کتاب تذکره الاولیاء از عجیب ترین کتاب های اوست. دو سال قبل که به تهران رفته بودم در تعطیلات نوروز  در نیمه های شب در نزدیکی های پارک لاله کتابفروشی باز بود و من کتاب چهار مقاله از تذکره اولیا نوشته بابک احمدی را خریدم و طبق معمول بعد از مدت ها آن را خواندم و هم به عطار درود و سلام فرستادم و هم به بابک احمدی. عطار در مقدمه به آیه 120 سوره هود اشاره می کند که خداوند به حضرت رسول می گوید که من زندگی پیامبران را بدین جهت برایت روایت می کنم تا دلت آرام یابد. ایشان نیز می گوید من زندگی اولیاء خدا را بدین دلیل می گویم تا دل مردم آرامش پیدا کند و قول می دهد که یک تذکره اهل بیت هم بنویسد که اجل مغولان امانش نمی دهد و آن کتاب نانوشته می ماند. این کتاب اولین تذکره ای که می نویسد در باره اما صادق (ع) است و در باره امام باقر نیز تذکره دارد. بسیار داستان های عجیب و غریبی در تذکره اولیاء هست که من به گوشه ای از زندگی سهل بن عبدالله شاگرد خواجه عبدالله انصاری عارف هرات  اشاره می کنم.

سهل کلاس خواجه می رفت، یک روز با ناراحتی به درس خواجه وارد شد و گفت دیگر در کلاس درس تو شرکت نمی کنم. خواجه علت را جویا شد و او گفت چرا بر کنیزکان خود چیزی نمی گویی؟ آن ها بر بالای بام آمده بودند و با دست بمن اشاره می کردند و می گفتند سهل من! سهل من! این را به گفت و به  اتاق بغل درس رفت. خواجه عبدالله به شاگردان بگفت که آماده ی خواندن نماز میت شوید زیرا سهل بزودی از دنیا می رود.  وقتی به اتاق بغلی وارد شدند سهل را مرده یافتند. از خواجه پرسیدند تو از کجا متوجه شدی که سهل در حال ترک دنیاست؟ خواجه گفت من اصلا کنیزی ندارم آن ها حوریان بهشتی بودند به استقبال سهل آمده بودند!

یا حق